ჩემთვის ვახტანგ კიკაბიძესთან სტუმრობა ყოველთვის საინტერესოა. საუცხოო მთხრობელია, კარგი მასპინძელი, უფროსი მეგობარი და თავგადაკლული მეთევზე. სხვა დანარჩენი კი მე არა მაინტერსებს, რა...
ერთხელ დავურეკე, საქმე მქონდა და - ნავში ვზივარ ანკესით ჯანდარის ტბაზეო - მიპასუხა. სულ მპირდება, მაგრამ ჯერჯერობით მისი ნახელავი "უხა" ვერ დავაგემოვნე.
ერთ ამბავს მე გიამბობთ. მეორეს კი თავად ბატონი ვახტანგი მოგიყვებათ:
"პოლიტიკური" კერძი
... მიწვევა - მიპატიჟბა არასოდეს აკლდა ბუბას . ერთ მშვენიერ დღეს მუსიკოსმა და წამყვანმა ანდრეი მაკარევიჩმა დაურეკა და თავის კულინარულ გადაცემაში მიიწვია.
მისი თანხმობით გახარებულმა წამყვანმა მაშინვე მიაყოლა:
- კანსტანტინოვიჩ, რა და რამდენი დაგახვედროთ მწვადისთვისო?
- ვა, საიდან მოიტანეთ, რომ მაინც და მაინც მწვადს შევწვავო?! - აჯახა ბატონმა ვახტანგმა.
ერთი სიტყვით, თუ გინდათ მონაწილეობა მივიღო თქვენს გადაცემაში, როგორც გინდათ, სადაც გინდათ შეიძინეთ, მაგრამ გინდა თუ არა ოცი ცალი "ცხვრის კვერცხი" დამახვედრეთ ტელევიზიაშიო.
- სად გიშოვოთო? - შეიცხადა მაკარევიჩმა.
- მაშინ არ მოვალო - ბუბამ.
ხოხოხო, იმნაირი ამბავი შეიქნა, დარბოდნენ წინ და უკან მაკარევიჩის თანაშემწეები. მიდგნენ - მოდგნენ, ნემსის ყუნწში გაძვრნენ, მაგრამ ვერ იშოვეს. ისევ ბუბამ დააკვალიანა, მიასწავლა "კვერცხების" გამყიდველი და გადაცემის სტუმარს როგორც იქნა უშოვეს "ცხვრის კვერცხები."
მთელი ტელევიზია განაბული ელოდა რა კერძს მოამზადებდა.
დათქმულ დროს მივიდა ბატონი ვახტანგი, ხელები დაიკაპიწა და ეს ოცი ცალი "ცხვრის კვერცხი" გადაღებამდე ჩვენებურად ჩააბასტურმა.
ანდრეი მაკარევიჩი ბოლთას სცემდა სტუდიაში, მაგრამ მაინც ვერ მიხვდა რის მომზადებას აპირებს ბუბა, არადა, ინტერესი კლავს კაცს.
დაიწყო გადაცემა. იქ დამსწრე საზოგადოება, ტელევიზიის თანამშრომლები, ტექნიკური პერსონალი, მოკლედ, ყველა კვრცხებსაა მიშტერებული.
ნელ - ნელა მაკარევიჩი "გონს მოვიდა" და მიხვდა, რა კერძსაც ამზადებდა სტუმარი,
ჰოდა, სიცილს ვინ ჩივის, ახარხარდა:
- მაინც საიდან იცოდით სად იშოვებოდა ეს კვერცხებიო?- ეკითხება მაკრევიჩი.
- ეგ რა პრობლემაა, " კოგდა ვ მოსკვე სტოლკო ბარანოვ- ო "- უპასუხა ბუბამ.
ნამდვილად არ ვიცი რა დაარქვა ამ " პოლიტიკურ კერძს" ვახტანგ კიკაბიძემ, სამაგიეროდ ის ვიცი, გადაცემის დამთავრებისთანავე ოცი ცალი "ცხვრის კვერცხი" წამში როგორ შესანსლეს...
მერილინის ოდისეა
... ჩემი დასვენება თევზაობაა. ეს ისეთი განცდაა, გამორჩეული, რომ გიყვარს, შენია, რაა. სადაც კი მეძლევა საშუალება, ყველგან ვთევზაობ, საზღვარგარეთაც და საერთოდ, გადასარევი "უხა" ვიცი.
ჩემმა ამერიკილმა მეგობრებმა იციან თევზაობა რომ მიყვარს და მექსიკაში დამპატჟეს კაპოსანლუკაში.
ეს არის "მორეკორტეზა", მანდ იჭერენ სწორედ "ჰემინგუეის თვზს". ამ სახეობას მერილინი ჰქვია და ეს მიპატიჟება ისეთი საჩუქარი იყო ჩემთვის, რა სიტყვები მეყოფა? ყველა მეთევზის სანუკვარი ოცნება და ნატვრაა მერილინის დაჭერა.
უამრავი ადამიანი სპეციალურად ჩადის კაპოსანლუკაში მერილინის დასაჭერად. 400 - 500 კილოიანი თევზია. მერილინი კატერის მოძრაობისას უნდა დაიჭირო, არ უნდა გაჩერდე.
ერთი საათი ვეჭიდავეთ, მაგრამ ვერ ამოვიყვანეთ.
გული დამწყდა, დამენახა მაინც, რანაირია ეს სახელგანთქმული მერილინი - მეთქი.
სხვა რა გზა იყო და სასტუმროში დავბრუნდით.
სამი ბოთლი არაყი დავლიეთ ორმა და ვერ დავთვერით, ისეთ განცდებში ვიყავით.
კანადაში კი ებრაელმა მეგობრებმა ორაგულებზე დამპატიჟეს.
ეს სულ სხვა რამეა.
იქ მთელი ამბავი ხდება თევზაობასთან დაკავშირებით.
წესიერი ხალხი ცხოვრობს, ვიდრე სათევზაოდ გახვალ ტრაფარეტს გკიდებენ, ვაითუ, რამე უბედურება მოხდეს და ადვილად გიპოვონ წყალში, რეგისტრაციას გადიხარ, ამ საქმისთვის ყველა აუცილებელ პროცედურას და ა. შ.
არადა, სამ კილოზე მეტი არ შეიძლება დაიჭირო ორაგული, თუ დაიჭერ - უნდა გაუშვა.
ვაა, როგორი გასაშვებია ორაგული?!
ერთი სიტყვით, ექვსი კილო და სამასი გრამი გამოვიდა ჩემი დაჭერილი ორაგული.
საღამოს მწვდები შევწვით... არადა, რამდენი ხიზილალა ჰქონდა...
რა ვქნა, ჩემი დასვენება მხოლოდ ტყე და წყალია. ერთი წასვლა ორ - სამ კვირას მყოფნის, ბუნებას სხვა ძალა და ხიბლი აქვს და ამაში, მე მგონი არავინ შემედავება...
Комментариев нет:
Отправить комментарий